Toepassing van deze boon stamt uit de Indische geneeskunde (Ayurveda). Van oorsprong was hij bedoeld het libido te verhogen. Maar de zaden van deze plant zijn een natuurlijke bron van levodopa en er is bewijs dat bepaalde Mucuna preparaten Parkinson-symptomen kunnen verlichten. Eén studie vergeleek de doeltreffendheid, duur van de werking en bijverschijnselen van Mucuna versus synthetische levodopa/carbidopa in patiënten met Parkinson. De conclusie was dat Mucuna eerder aansloeg (in 35 vs 69 minuten) en 37 minuten later pas zijn werking verloor (na 204 minuten).
Mucuna laat in diermodellen meer Parkinson-verlichting en neuroprotectieve eigenschappen zien dan synthetische levodopa. Het verbetert significant mitochondrale werking en in tegenstelling tot synthetische levodopa herstelt het structureel de dopamine- serotonine- en noradrenalinespiegel in de substantie nigra. Vermoed wordt dat niet alleen de levodopa uit de zaden, maar ook andere componenten uit de plant hiertoe bijdragen.
Dr. Laurie Mischley benadrukt om nooit zonder tussenkomst van je dokter te experimenteren met Mucuna en het al helemaal niet te gebruiken als je een MAO-remmer neemt.
Bron: ‘natural therapie for Parkinson’s disease’ van Dr. Laurie K. Mischley.
Dr. Rafael Gonzalez Maldonado is Spaans neuroloog die in de voetsporen gaat van de bekwame neurologen Dr. C. Warren Olanow en Dr. Andrew Lees, die de therapie met Mucuna Pruriens onderzochten en uitgewerkten. Zijn bevindingen heeft hij samengevat in zijn boeken ‘natural remedies in Parkinson’s disease’ en ‘Mucuna versus Parkinson’. Van dat laatste boek kun je de hele, zeer lezenswaardige tekst lezen op dr. Maldonado’s website www.mucunaparkinson.com. Ik noteer hierna enkele vertaalde stukken uit het boek/de website die met elkaar een breed beeld geven van wat Mucuna-therapie is en wat je ervan kunt verwachten.
Hoofdstuk 1: Behandeling
Ik (aldus dr. Rafael Gonzalez Maldonado) neem geen verantwoordelijkheid voor de directe toepassing van welke behandeling dan ook. In plaats daarvan moeten patiënten altijd hun reguliere arts raadplegen voordat ze gevolg geven aan enig medisch advies
Mucuna is bij sommige patiënten met de ziekte van Parkinson een goede aanvullende behandeling, maar is niet in alle gevallen geïndiceerd. Deze discrepantie kan niet alleen te wijten zijn aan mogelijke bijwerkingen die gelukkig meestal weinig voorkomen, maar ook aan het feit dat het in bepaalde stadia van de ziekte niet nuttig is.
Bij de meerderheid van de patiënten moet mucuna (volgens medische criteria) worden gecombineerd met andere antiparkinsongeneesmiddelen. In sommige gevallen, vooral in het begin, kan dit de enige behandeling zijn. Het is raadzaam (onder toezicht) om langzaam mucuna toe te voegen en tegelijkertijd de doses Sinemet of andere conventionele antiparkinsongeneesmiddelen geleidelijk af te bouwen. (Op de website staan vervolgens per medicijnsoort hoe mucuna in dat regime te implementeren).
Als u voor mucuna kiest, moet u beginnen met zeer lage doses (formules van 200 mg 15%) en daarna geleidelijk omhoog gaan. U kunt later proberen de biologische beschikbaarheid van levodopa te verbeteren door wat carbidopa toe te voegen.
De patiënten die nooit synthetische levodopa (Sinemet, Madopar of Stalevo) hebben gebruikt, zijn potentiële kandidaten voor het testen van de respons op levodopa met natuurlijke extracten van mucunazaad.
In de loop van de ziekte is er een bepaald moment waarop de arts besluit om te beginnen met de behandeling met levodopa (wat de meest effectieve behandeling is). Op dat moment suggereert het gezond verstand dat de natuurlijke vorm van levodopa een legitieme keuze is in plaats van de synthetische vorm.
De behandeling moet worden gestart met zaadextracten van mucuna in formules met een lage concentratie (15%) in kleine hoeveelheden (200 mg). Met deze lage doses zijn de symptomen misschien nog steeds niet verbeterd, maar we hebben vastgesteld dat mucuna goed wordt verdragen. Van daaruit kunnen we de dosering geleidelijk verhogen, afhankelijk van de reactie van de patiënt.
Dopamine (niet levodopa) verbetert de symptomen van de ziekte van Parkinson. We willen het dopaminegehalte in de hersenen verhogen omdat het de stijfheid en trillingen verbetert, maar het verdient de voorkeur dat het dopamine in het bloed of in de rest van het lichaam niet stijgt, omdat dit braken, tachycardie en andere ongemakkelijke symptomen kan veroorzaken. Om braken en andere kwalen te voorkomen kwam Sinemet (van Latijnse woorden sine en emetere : zonder braaksel) op de markt. De truc was om aan de levodopa een andere stof toe te voegen, carbidopa, die voorkomt dat levodopa wordt omgezet in dopamine in het bloed. Omdat carbidopa de bloed-hersenbarrière niet passeert, heeft het geen invloed op dopamine in de hersenen, maar remt het wel de vorming van dopamine in het bloed. Op die manier ontvangen de hersenen de voordelen van dopamine en wordt misselijkheid voorkomen
Hoofdstuk 2 Dosering
Vraag eerst uw neuroloog die uw geval kent. Hij kan u vertellen of u al dan niet met mucuna kunt worden behandeld, op basis van uw specifieke situatie, het stadium van uw ziekte van Parkinson en rekening houdend met andere pathologieën en aandoeningen.
Ten tweede zal uw arts u adviseren over de aanschaf van de juiste formulering van mucuna, afhankelijk van de toegediende dosis. Het is verstandig om te beginnen met tabletten met een lage dosis en deze vervolgens geleidelijk te verhogen. Geduld is in het begin van cruciaal belang: als u de behandeling overhaast voor snelle resultaten, is het waarschijnlijk dat u last zult krijgen van bijwerkingen die, hoewel ze meestal mild zijn, hinderlijk kunnen zijn. Als de behandeling daarentegen te langzaam verloopt, kunt u denken dat mucuna niet werkt en geeft u het op.
Ten derde, aanpassing van de behandeling: u moet bijna altijd de dosis aanpassen en vaak moet u een aantal van de eerder voorgeschreven medicijnen verwijderen (voor de ziekte van Parkinson of voor uw andere pathologieën).
200 mg levodopa van 15% bevat 30 mg levodopa. 800 mg van 50% 400 mg. 7,5 gram mucunapoeder (vermalen bonenzaden, bijvoorbeeld Zandopa HP-200 3,3%) bevat ongeveer 250 mg levodopa. Let op dat je het juiste product aanschaft! Er is geen bewezen effectieve dosis die voor iedereen geldt, maar begin altijd met een lage hoeveelheid levodopa. Boekschrijver raadt de volgende merken aan: Himalaya, Solaray dopa-boon, Ayurvana mucuna, Bonusan en als je later gaat ophogen: Vitawereld, Anastore, Biovea mucuna dopa, Now dopa-mucuna
Uit boekje ‘natural remedies in Parkinson’s disease’ van dezelfde schrijver staat: omdat mucuna theoretisch gezien geen carbidopa bevat, zou je er 4-5 keer meer van moeten gebruiken om hetzelfde effect te krijgen als conventionele medicijnen. Sinemet 250/25 mg of Madopar 200/50 geeft hetzelfde klinische effect als 1000 mg levodopa uit mucuna. Dat zijn 17 capsules van Bonusan. Wil iemand die per dag 1000 mg levodopa nodig heeft uit Sinemet overstappen op mucuna, dan heeft deze persoon dagelijks 66 capsules van Bonusan nodig! Deze therapie is niet de goedkoopste.
Groene thee verbetert de werking van levodopa. Er zit iets in groene thee dat zich gedraagt als carbidopa. Het bevat polyfenolen (EGCG) welke de neuroprotectief zijn en de opname van levodopa in het brein stimuleren door de biologische beschikbaarheid van levodopa te vergroten. Ze remt namelijk de afbraak van levodopa door de werking van het COMT-enzym, MAO-B-enzym en decarboxylase-enzym te remmen. Daarnaast bevat thee theïne (verbetert mentale alertheid) en theophylline (vermindert tremor, verbetert motorische capaciteit en vermeerdert het effect van levodopa).
Hoofdstuk 3 Contra-indicaties
Specifieke contra-indicaties zijn onder mekrijgen er het dunner worden van het bloed (anticoagulantia) en voorzichtigheid is geboden bij het gebruik van bloedplaatjesaggregatieremmers en ontstekingsremmende geneesmiddelen, omdat mucuna de stollingstijd verlengt.
Mucuna mag niet fuseren met anticoagulantia (Sintrom, Dabigatran, Heparine, Warfarine) of met bloedplaatjesaggregatieremmers zoals Clopidogrel. Voorzichtigheid is geboden en er moet rekening worden gehouden met het additieve effect als het in verband wordt gebracht met acetylsalicylzuur en NSAID’s (niet-steroïde ontstekingsremmers).
We moeten ook voorzichtig zijn met antidiabetica: mucuna verlaagt de glycemische index en moet dus als een potentieel additief effect worden beschouwd.
Aan de ene kant kan worden gesteld dat mucuna in India al eeuwenlang wordt gebruikt en al enkele jaren zonder recept online verkrijgbaar is, en dat er toch geen ernstige problemen zijn onthuld. Maar dat is slechts een observatie.
Wat Sinemet en Madopar betreft, beschikken we over duizenden gecontroleerde onderzoeken, terwijl publicaties over mucuna nog steeds schaars zijn. Men moet daarom grotere voorzichtigheid betrachten bij het kiezen van mucuna. Hoewel de toekomst positief lijkt, hebben we de bevestiging van meer wetenschappelijke studies nodig.
Groene thee versterkt de werking van bonen in het algemeen en van mucuna in het bijzonder. Dit effect kan ook worden waargenomen bij patiënten die Sinemet of Madopar gebruiken: u moet dit fenomeen kennen vanwege de toename van de potentie die het kan veroorzaken. Er zit iets in groene thee dat werkt als carbidopa. Het bevat polyfenolen die dopadecarboxylase-2-remmer, een werking die vergelijkbaar is met die van de carbidopa of benserazide in Sinemet of Madopar. Bovendien zit er iets dat werkt als entacapone in groene thee. Ponifenol, EGCG (Epi-Gallo-Catecin-gallate) bevordert de toegang tot de hersenen van levodopa en verlengt de biologische beschikbaarheid ervan in het bloed omdat het het COMT-enzym remt. Deze werking is vergelijkbaar met die van entacapone; namelijk bonen gemengd met groene thee hebben Stalevo-achtige effecten, maar met andere verhoudingen. Het is duidelijk dat als u levodopa (mucuna of anderszins) gebruikt, de effectiviteit ervan wordt versterkt en hiermee moet rekening worden gehouden, aangezien er een risico op een overdosis bestaat. Raadpleeg altijd uw arts. 0Deze “carbidopa-achtige” en “entacapone-achtige” effecten kunnen worden waargenomen bij groene thee en zijn onafhankelijk van hun andere neuroprotectieve voordelen. Daarom wordt de thee aanbevolen bij veel Parkinson-patiënten.
Hoofdstuk 4 Octrooien en betrokken neurologen
Miljoenen Parkinsonpatiënten worden in de hindoegeneeskunde al duizenden jaren met mucuna behandeld. Voor zover wij weten zijn de resultaten goed en met weinig bijwerkingen. Die ervaring heeft sinds 1990 de aandacht getrokken van verschillende neurologen en heeft serieuze klinische onderzoeken op gang gebracht die vervolgens de voordelen van Indiase kruiden hebben bevestigd.
Experimenten met ratten hebben ook aangetoond dat natuurlijke levodopa de symptomen verbeterde en minder neurologische schade veroorzaakte dan de synthetische versie. Er werd geconcludeerd dat extracten van Mucuna pruriens hoge concentraties levodopa bevatten en dat het effectiever is en beter wordt verdragen met minder bijwerkingen.
Mijn echte ommekeer naar mucuna werd definitief toen ik (boekschrijver) ontdekte dat twee zeer beroemde neurologen (Dr. C. Warren Olanow en Dr. Andrew Lees) deze extracten in Duitsland en de Verenigde Staten hadden gepatenteerd. Deze artsen worden wereldwijd erkend als de belangrijkste experts op het gebied van de ziekte van Parkinson. En zij zijn niet de enigen. Andere prestigieuze neurologen (BV Manyam, SC Pruthi en anderen) hebben ook afzonderlijke patenten op mucuna-extracten geregistreerd, met enkele variaties. Mucuna moet iets belangrijks vertegenwoordigen omdat belangrijke neurologen het onderschrijven. Deze neurologen zijn bijna legendarische modellen voor iedereen die geïnteresseerd is in de ziekte van Parkinson.
- Warren Olanow volgde zijn opleiding aan de Universiteit van Toronto en Columbia University en is nu professor aan de Ichan School of Medince op de berg Sinaï. Hij was voorzitter van de Movement Disorder Society en lid van de NASA Committee of Biomedical Research. Hij is de auteur van meer dan 300 publicaties over neurodegeneratie en de ziekte van Parkinson. De afgelopen tien jaar was Olanow de meest geciteerde onderzoeker op dit gebied.
- Andrew Lees is professor aan het National Hospital, Queen Square, Londen, hij definieerde de criteria voor de diagnose van de ziekte van Parkinson die momenteel worden gebruikt en hij was in 2011 de meest geciteerde onderzoeker ter wereld op dit gebied. Hij toont een vleugje durf en onorthodoxie in sommige van de onderwerpen die hij kiest: ik denk met vreugde terug aan zijn lezingen over ‘hedonistische homeostase’ (de interne balans tussen emoties en plezier). Het verbaasde mij dus niet dat hij niet alleen geïnteresseerd is in nieuwe horizonten voor de behandeling van de ziekte van Parkinson, maar ook, in dit geval, in Ayurveda-kruiden.
Een voorzichtiger en orthodoxer neuroloog zou zo’n idee waarschijnlijk hebben verworpen, maar Dr. Lees voelde de mogelijkheden en voordelen ervan aan. Van de overige ondertekenaars herken ik Hildebert Wagner, redacteur van het International Journal of Phytomedicine . De vierde, R. van de Giessen, publiceert artikelen gerelateerd aan de farmaceutische industrie.
Deze vier onderzoekers, een geweldig team, hebben specifieke technieken ontwikkeld om verschillende stoffen uit mucuna te extraheren, niet alleen levodopa. Som C. Pruthi heeft een combinatie uit de Ayurveda-traditie gepatenteerd die voornamelijk mucuna bevat (tussen 55 en 99%), samen met Piper longum en Zingiber officinalis . Hij beschreef een vrouw met de diagnose Parkinson op 51-jarige leeftijd die geen conventionele medicijnen verdroeg. Ze gebruikte Pruthi’s combinatie van mucuna gedurende 12 jaar. Gedurende deze lange periode bleek dat de progressie van de ziekte zeer langzaam verliep en dat er geen bijwerkingen werden waargenomen.
Uit de grondslagen van het patent, gebaseerd op de verstrekte referenties, blijkt dat de mucuna-extracten, in vergelijking met standaard levodopa-carbidopa-medicijnen (Sinemet) of levodopa-benserazide (Madopar), belangrijke voordelen hebben die de voordelen bevestigen die in het vorige hoofdstuk zijn opgesomd. Onderzoekers gaven patiënten een tablet Sinemet en ze merkten het ‘aan’-effect na 54 minuten. Maar toen ze mucuna innamen, waren ze al na 23-27 minuten actief. Mucunapoeder (in een dosis van 30 gram) blijkt niet alleen snel te werken, maar ook langdurig effectief te zijn: patiënten waren na inname van het zaadextract nog 204 minuten ‘aan’, waarbij ze de Sinemet-tablet een half uur sneller ‘of’ waren.
Er zijn geen acute noch chronische toxische effecten beschreven. Zelfs bij hoge doses mucuna waren er minder bijwerkingen (alleen misselijkheid en buikpijn) dan bij patiënten die het equivalent van de conventionele medicijnen kregen
Andere langetermijnonderzoeken naar mucuna (bij apen en ratten) hebben aangetoond dat de gevreesde dyskinesie en andere symptomen die gepaard gaan met continue behandeling met levodopa lager zijn en in sommige gevallen zelfs de neiging hebben te verbeteren
Mucuna lijkt te werken voor bijna alle ziekten die door neurologen zijn bestudeerd. In het bijzonder hebben onderzoekers de mogelijkheid geregistreerd om extracten van mucuna te gebruiken voor chorea, de ziekte van Parkinson en Alzheimer en vasculaire dementie ; verdere toepassingen omvatten vele andere metabolische disnutritieve stoornissen en systemische, endocriene en auto-immuunziekten (vitaminetekort, lupus, demyeliniserende …), evenals neurotoxische, ischemische of traumatische verwondingen (Lees A, Olanow WC, Der Giessen RV, Wagner H)
Een patiënt bij wie de ziekte zich al meerdere jaren heeft ontwikkeld, weet dat bij dezelfde dosis medicatie de symptomen van tijd tot tijd kunnen variëren en dat deze veranderingen vaak niet met een specifieke factor verband houden. We weten ook dat de plasmaspiegels van levodopa bij Parkinsonpatiënten variëren afhankelijk van vele factoren (actief darmtransport, maaglediging, concurrentie in de bloed-hersenbarrière, enz.). Bij mucuna treden minder oscillaties op. Er wordt aangenomen dat het bepaalde stoffen moet bevatten die in één of meer opzichten de werkzaamheid van levodopa verbeteren, en zelfs sommige componenten kunnen als dopamine-agonisten werken.
Verdere studies zijn nodig om de verborgen ingrediënten in mucuna te ontdekken, die alle of enkele van de volgende kunnen zijn: carbidopa of andere decarboxylaseremmers; enzymen vergelijkbaar met entacapon of tolcapon; stoffen die de darmmotiliteit bevorderen en de maaglediging verbeteren, waardoor de absorptie van levodopa in de twaalfvingerige darm wordt versneld; of zelfs aminozuren die de opname in de darmen of de doorgang door de bloed-hersenbarrière bevorderen
Uit de beschikbare gegevens is gebleken dat Mucuna pruriens bijzondere eigenschappen heeft die het onderscheiden van synthetische levodopa. Deze gegevens vormen een basis voor het patent geregistreerd door Olanow en Lees (letterlijk geciteerd ) : “de Mucuna pruriens-formulering lijkt potentiële voordelen te bezitten ten opzichte van bestaande, in de handel verkrijgbare synthetische L-Dopa-formuleringen, in die zin dat het een snel intredende werking combineert met een vergelijkbare of langere duur van de therapeutische respons zonder toename van dyskinesieën of acute LD-toxiciteit ondanks veel hogere LD-plasmaspiegels… ”
Natuurlijke ingrediënten (bekend of onbekend) in combinatie met levodopa kunnen bijdragen aan de verbetering van de symptomen van Parkinson en de vermindering van dyskinesie. Dit opent de verwachting voor belangrijke therapeutische vooruitgang en de hoop op verdere studies die bevestigen dat extracten van mucuna-zaden een veilig en effectief alternatief zijn.
Hoofdstuk 5 Voordelen van natuurlijke levodopa, wetenschappelijke onderzoeken
In 1978 werd in een publicatie van RA Vaidya in India gesteld dat de ziekte van Parkinson kon worden behandeld met extracten van een plant, Mucuna pruriens , die natuurlijke levodopa bevat en beter wordt verdragen dan de synthetische versie. In het Westen verschijnen de wetenschappelijke geschriften die de verbetering van de symptomen van Parkinson na het eten van mucuna of andere bonen beschrijven tussen 1990 en 1994 en zijn geschreven door BV Manyam, JM Rabey en PAKempster
In de eerste editie (januari 1997) van een van mijn populaire medische boeken, The Strange Case of Dr. Parkinson, heb ik eerder commentaar gegeven op deze bevindingen.
Wetenschappelijke tijdschriften zijn begonnen met het publiceren van gevallen van verbetering bij patiënten na het eten van mucuna. De Parkinson’s Disease Study Group voerde een multicenter klinische studie uit (in samenwerking met verschillende ziekenhuizen) met 60 patiënten, van wie er 26 Sinemet gebruikten vóór de test en de overige 34 “farmacologisch maagdelijk” waren (ze hadden nog nooit levodopa gebruikt). Allen werden gedurende 12 weken behandeld met poeder uit mucunazaden: gemiddeld 6 zakjes met elk 7,5 gram, overeenkomend met totaal 1500 mg levodopa. Met andere woorden, elk sachet bevatte dezelfde hoeveelheid levodopa als een Sinemet 25/250, maar zonder de carbidopa. Neurologen van vier centra screenden de patiënten met behulp van de juiste schalen (UPDRS) en vonden een aanzienlijke verbetering die statistisch werd bevestigd.
Via bepaalde toxische stoffen kunnen we op experimentele wijze parkinsonisme (eenzijdig of bilateraal) bij knaagdieren opwekken. Bij gebruik in deze onderzoeken heeft levodopa uit mucuna geen bijwerkingen en levert het een verbetering op die dubbel of driemaal zo groot is als die van de synthetische versie. Dit suggereert ook dat mucuna componenten kan bevatten die de werking van levodopa versterken (zoals in combinatie met carbidopa, entacapon of tolcapon). Er is nog een andere mogelijkheid: namelijk dat mucuna zelf, ongeacht het gehalte aan levodopa, de Parkinsonsymptomen verlicht.
In een ander experiment aten dieren een jaar lang mucunaextract. Vervolgens werden ze gedood en werden hun neurotransmitters in verschillende delen van hun hersenen gemeten. Interessant genoeg werden er geen veranderingen waargenomen in de nigrostriatale route, maar was dopamine significant verhoogd in de hersenschors. Dit heeft twee mogelijke verklaringen: dat natuurlijke levodopa krachtiger is, of dat mucuna andere heilzame chemicaliën bevat
Nog een onderzoek: 8 Parkinsonpatiënten van (gemiddeld) 62 jaar oud, werden 12 jaar na de diagnose met een progressiestadium van 3,5 op de Hoehn & Yahr-schaal getest. Voorafgaand aan deze test werden ze behandeld met levodopa (gemiddelde waarde 572 mg). Bovendien gebruikten de patiënten andere, eerder geassocieerde geneesmiddelen (amantadine, pergolide, ropinirol, pramipexol of cabergoline) die onveranderd bleven. Ze reageerden allemaal snel op levodopa (1,5 tot 4 uur), samen met zeer invaliderende motorische schommelingen gedurende de ochtend. Elke proefpersoon werd drie keer in het ziekenhuis opgenomen (met een tussenpoos van een week) en de nacht vóór de test kreeg hij geen medicatie. De volgende ochtend kregen ze op hetzelfde tijdstip willekeurig één van drie combinaties: één dosis van 200 mg levodopa met 50 mg carbidopa (twee tabletten Sinemet Plus), of twee of vier zakjes mucuna (15 of 30 gram). ) overeenkomend met 500 of 1000 mg natuurlijke levodopa (100 of 200 volgens de conversiefactoren). De resultaten waren duidelijk beter bij degenen die twee sachets mucuna-extract slikten: verbetering van hun symptomen trad sneller op, hun plasma-levodopa-spiegels waren hoger en de klinische werkzaamheid was duurzamer. Bovendien werd hun dyskinesie niet verergerd
Het Olympische motto “ sneller, hoger, sterker ” kan op mucuna worden toegepast, omdat het, in vergelijking met Sinemet, sneller werkt (34 minuten in plaats van 68), een grotere verhoging van de plasmaspiegel van levodopa veroorzaakt (110% hoger) en lijkt sterker te zijn (de effectiviteit van natuurlijke levodopa is dubbel of driemaal zo groot als die van de synthetische versie).
Bovendien is de bereikte verbetering duurzamer (bij mucuna duurt de “aan”-fase 37 minuten langer dan bij Sinemet). Daarom kan het worden omschreven als Citius, altius, fortius… durabilius .
We hebben gezien dat het mucuna-zaadextract van nature levodopa bevat. Als we het kwantificeren en vergelijken met dezelfde dosis synthetische levodopa in tabletten Sinemet (of Madopar), ontdekken we dat levodopa uit mucuna ongeveer twee keer zo krachtig is bij het beheersen van de symptomen van Parkinson. De werkzaamheid van synthetische levodopa (zonder carbidopa) is vergeleken met die van natuurlijke levodopa (mucuna) bij ratten met experimenteel geïnduceerd parkinsonisme. De natuurlijke levodopa bleek twee keer zo effectief in het verbeteren van de symptomen . Bij deze test werden de volgende verhoudingen aangehouden: 125 en 250 milligram synthetische levodopa werden vergeleken met de equivalente dosis natuurlijke levodopa (respectievelijk 2,5 en 5 gram mucunapoeder 5%). Dit betekent dat mucuna naast levodopa ook andere stoffen bevat (met carbidopa-achtige of andere eigenschappen) die de effectiviteit ervan vergroten. Vervolgens werd de test herhaald, waarbij deze keer 50 mg carbidopa aan de twee soorten levodopa werd toegevoegd. Opnieuw bleek mucuna efficiënter te zijn
Mucuna is echter effectiever, sneller en duurzamer… om een dosis te bereiken die dezelfde verlichting biedt als Sinemet of Madopar, zou het nodig zijn grote hoeveelheden zaadpoeder opgelost in vloeistof voor te schrijven. De noodzaak om meerdere malen per dag zaadpoeder te consumeren zou de patiënt al snel overweldigen en de behandeling zou worden opgegeven omdat deze te omslachtig was. De oplossing voor het probleem vind je in geconcentreerde extracten. Dit maakt de presentatie van mucuna in tabletten of capsules mogelijk, waardoor de toepassing van verschillende doses van het product wordt vergemakkelijkt en het gemakkelijk wordt gemaakt om de dagelijkse consumptie van mucuna in de noodzakelijk geachte hoeveelheden te beheren.
Voor de eerste onderzoeken waarin de effecten van Sinemet met mucuna werden vergeleken, waren zes of zeven zakjes zaden in poedervorm per dag nodig. Dit kan een paar dagen worden volgehouden, maar wordt na verloop van tijd behoorlijk omslachtig. Eigenlijk werden deze onderzoeken uitgevoerd om natuurlijk levodopa (mucuna) te vergelijken met een synthetische combinatie van levodopa en carbidopa (dat wil zeggen de inhoud van Sinemet). De oplossing lijkt eenvoudig: voeg carbidopa toe aan mucuna. Dit verhoogt de efficiëntie van de natuurlijke levodopa die daarin zit en elimineert daarom de noodzaak om grote hoeveelheden zaadpoeder in te nemen.
We moeten voorzichtig zijn als capsules met geconcentreerde extracten worden gebruikt, omdat de dosis buitensporig kan zijn als je bedenkt dat mucuna effectiever is dan synthetische levodopa.
Er zijn onderzoeken gepubliceerd waarin mucuna wordt toegediend in combinatie met carbidopa en wordt vergeleken met Sinemet.
Ratten met experimenteel geïnduceerd hemi-parkinsonisme werden behandeld met poedervormige mucuna-zaden (2,5 en 5 g) geassocieerd met carbidopa (50 mg) en in tegenstelling tot andere groepen waarin de equivalente synthetische levodopa-dosis (125 en 250 mg) ook geassocieerd was met carbidopa. Mucuna-carbidopa bleek ruim twee keer zo effectief te zijn als Sinemet en dit werd vastgesteld door de contralaterale rotatie (aan de gewonde kant) van de dieren in elke groep te meten.
We weten dat de carbidopa in Sinemet de perifere bijwerkingen van levodopa (misselijkheid, snelle hartslag) voorkomt en de mobiliteit verbetert. Het blijkt dat de carbidopa in mucuna nog effectiever is: het vermindert milde bijwerkingen en verdubbelt of verdrievoudigt de werking van mucuna.
Een ander onderzoek, dit keer bij apen (waarbij experimenteel eenzijdig parkinsonisme werd geïnduceerd), leverde zeer interessante resultaten op over de mogelijkheid van dyskinesieën. Eén groep werd behandeld met Sinemet (levodopa en carbidopa), een andere met mucuna plus carbidopa en de derde alleen met mucuna. Alle dieren ervoeren een verbetering van hun symptomen. Dyskinesie werd vervolgens beoordeeld door onderzoek naar spontane activiteit in de substantia nigra. Grotere dyskinesie verscheen in de Sinemet-groep. Bij degenen die werden behandeld met de combinatie van mucuna en carbidopa leek dyskinesie gematigder. Interessant genoeg werd bij degenen die alleen mucuna hadden ingenomen geen dyskinesie gevonden.
Een soortgelijk experiment werd uitgevoerd, maar deze keer was de mucunabehandeling continu en duurde een jaar. Het werd gedaan bij knaagdieren en mucuna werd vergeleken met Madopar. Eén groep werd behandeld met Madopar (levodopa en benserazide), een andere met mucuna plus benserazide, en de derde alleen met mucuna. Ze werden allemaal een jaar lang gecontroleerd. De symptomen werden in alle groepen verlicht, maar de verbetering was significant groter bij degenen die werden behandeld met mucuna plus benserazide. Om de resultaten van langdurig gebruik onder de aandacht te brengen: na één jaar trad ernstige dyskinesie op bij ratten die Madopar hadden ingenomen. Knaagdieren behandeld met mucuna plus benserazide hadden enige lichte dyskinesie. Dieren die alleen mucuna namen … helemaal geen
Dit suggereert dat het mucuna onbekende ingrediënten bevat die effecten veroorzaken die vergelijkbaar zijn met die van benserazide (of carbidopa), of die om de een of andere reden de noodzaak voor deze associatie verminderen om de symptomen van Parkinson te verbeteren
Zoals eerder vermeld veroorzaken mucuna-extracten geen dyskinesie na langdurige behandeling, maar het lijkt erop dat er nog een voordeel is. In een experiment met verschillende soorten dyskinesie (die geproduceerd worden door neuroleptica zoals haloperidol) verbeterden deze repetitieve bewegingen wanneer mucuna werd toegediend .
De meeste artsen zijn van mening dat levodopa (de tot nu toe gebruikte synthetische versie) schadelijk is vanwege een mogelijk verband met een verhoogde vorming van vrije radicalen. Sommige geautoriseerde meningen zijn het daar niet mee eens en uiten twijfels over de mythe van ‘giftige levodopa’ in gevallen waarin lage doses worden gebruikt.
Welnu, het lijkt erop dat natuurlijke levodopa uit mucuna (of het geheel van de componenten in deze peulvrucht) niet-toxisch en zelfs neuroprotectief is. Dit is aangetoond bij muizen (met experimenteel geïnduceerd parkinsonisme) die synthetische levodopa of mucuna kregen. Degenen die met mucuna werden behandeld, ondervonden een verbetering van de meeste symptomen. Toen ze een jaar later werden gedood voor hersenanalyse bleek bovendien dat de endogene inhoud van levodopa, dopamine, noradrenaline en serotonine in de substantia nigra aanzienlijk was hersteld. Deze resultaten zijn toegeschreven aan andere ingrediënten in mucuna waarvan bekend is dat ze beschermen tegen de ziekte van Parkinson: NADH (nicotinamide-adenine-dinucleotide) en co-enzym Q-10
In andere onderzoeken met knaagdieren zijn onderzoekers het erover eens dat het extract van mucuna duidelijk neuroprotectief is vergeleken met synthetische levodopa of oestrogeen. Ze geloven dat dit te danken is aan de antioxiderende en chelaatvormende werking (verwerking van ijzer) en omdat het mutagene effecten in DNA vermijdt
De antioxiderende en neuroprotectieve eigenschappen van mucuna zijn ook aangetoond bij knaagdieren die eerder experimenteel werden beschadigd door zenuwgifstoffen zoals Paraquat. De resultaten benadrukten ook de verbetering van de gewoonten en cognitieve functies van deze dieren
Het klinkt te mooi om waar te zijn: behandeling met mucuna veroorzaakt geen overbewegelijkheid oftewel dyskinesie; en het verbetert ook de secundaire abnormale bewegingen die optreden bij chronische synthetische levodopa-therapie.
Nog één ding: bij mucuna zou het niet nodig zijn om de dosis geleidelijk te verhogen naarmate de tijd verstrijkt, zoals het geval is bij degenen die synthetische drugs gebruiken.
Hieronder transcribeer ik letterlijk de voordelen van mucuna-extracten zoals weerspiegeld in de wetenschappelijke grondslagen van het patent uitgevoerd door Van der Giessen, Olanow, Lees en Wagner. We gaan dit breder bespreken in de volgende post:
“Conventionele L-Dopa-therapie vereist een geleidelijke verhoging van de effectieve dosis in de loop van de tijd als gevolg van de progressie van de ziekte en/of de neurotoxische effecten van L-Dopa of dopamine met een toename van toxische reacties en, na verloop van tijd, het optreden van dyskinesie, toenemende in ernst met dosis. Bij klinische ervaringen met Mucuna-prurienszaadpreparaten zijn deze negatieve verschijnselen niet waargenomen, in die zin dat voor de effectieve behandeling van de ziekte van Parkinson de dosis van Mucuna pruriens afgeleid L-Dopa relatief stabiel bleef over langere perioden, en dat dyskinesie, zelfs bij patiënten met reeds bestaande dyskinesie na langdurige therapie met conventionele L-Dopa-preparaten, leek minder vaak voor te komen en in ernst…”
Na dit gelezen te hebben lijkt het vreemd dat mucuna nog niet in alle apotheken als revolutionair medicijn verkrijgbaar is.
Hoofdstuk 6 Eigenschappen en voordelen van mucuna vanuit de Ayurveda
Dit is geen boek over hindoegeneeskunde, dus met een overduidelijk praktische benadering zal ik mucuna loskoppelen van alles wat aan Ayurveda doet denken. Ik respecteer dit eeuwenoude gezondheidszorgsysteem, maar in dit boek wil ik alleen gebruik maken van de ervaring die is opgedaan door de eeuwen heen waarin veel mensen zijn behandeld met mucunaextracten. Deze bevatten nuttige stoffen voor de westerse geneeskunde, met name voor de behandeling van de ziekte van Parkinson.
Ayus(r) betekent leven en veda is kennis. Ayurveda is ‘kennis van het leven’. Het is een holistisch gezondheidssysteem over de mens, gezondheid en een lang leven dat drie- of vierduizend jaar geleden in India werd ontwikkeld. Het beschouwt het lichaam als een geheel waarin ziekten worden veroorzaakt door intrinsieke of externe schadelijke elementen. De therapie is gebaseerd op speciale diëten en praktijken, vooral de toepassing van een verscheidenheid aan kruiden en zeer interessante medicijnen.
Zonder de theorieën van Ayurveda te bespreken, analyseerden de laboratoria CIBA (Bazel, Zwitserland) de plant en verwierven reserpine, een medicijn dat een mijlpaal was en een revolutie teweegbracht in de behandeling van arteriële hypertensie
Het verhaal uit de oorsprong van de Ayurveda is als volgt: Panacea, de dochter van de arts-god Asclepius, had hem vergezeld met een soort kit met daarin verschillende remedies voor alle ziekten. Dit is vergelijkbaar met de kenmerken die aan mucuna worden toegeschreven, dat in de Ayurveda wordt aanbevolen om meer dan 200 ziekten te behandelen: als een vitaal tonicum, een afrodisiacum, een middel om stress te verminderen, een goed diureticum… en wordt ook gebruikt tegen parasieten, om diabetes onder controle te houden en lagere cholesterol. En het is natuurlijk een behandeling voor kampavata (het equivalent van de ziekte van Parkinson).
De westerse wetenschap lijkt veel van deze effecten te bevestigen. De vermeende brede werking is geen overdrijving of een mythe.
- Mucuna verhoogt de aanpassing en regeneratie van weefsels in het algemeen, en er is aangetoond dat het het groeihormoon verhoogt;
- Het heeft een anabole werking en vergroot de spiermassa;
- Het heeft antioxiderende eigenschappen en bevordert de beschermende functies van de lever:
- Diabetici en mensen met een hoog cholesterolgehalte kunnen baat hebben bij mucuna. Bij ratten is aangetoond dat het het cholesterol met 61% verlaagt en het glucosegehalte met 39%. Mucuna bevordert het herstel van bij dieren geïnduceerde diabetische neuropathie. Bij mensen vertraagt het het begin van diabetische nefropathie;
- Mucuna beschermt de maag om maagslijmvlieslaesies te verlichten die experimenteel bij ratten zijn veroorzaakt;
- Mucuna verhoogt het libido, of de seksuele drift, bij mannen en vrouwen vanwege de dopamine-inducerende eigenschappen; dopamine is de substantie van verlangen en heeft een diepgaande invloed op alle eetlust. Bij mannelijke dieren verhoogt Mucuna de testosteronspiegel;
- Er wordt aangenomen dat het inwerkt op de hypothalamus-hypofyse-gonadale as. Onderzoekers kunnen status epilepticus of catalepsie bij proefdieren veroorzaken door verschillende technieken: elektroshock, pilocarpine of Haloperidol. Deze verbeteren als ze worden behandeld met mucuna.
- Mucuna is een goed tegengif voor slangenbeten, mogelijk door een direct effect op het gif, toegeschreven aan het glycoproteïne-antitrypsinegehalte , maar ook omdat het procoagulerend is en cardio-respiratoire depressie veroorzaakt door gif voorkomt;
- Mucuna bevat prurienine dat de darmperistaltiek verhoogt en een goed middel is tegen constipatie, die zo vaak voorkomt bij Parkinsonpatiënten. Het verbetert gewoonlijk de motiliteit en de maaglediging, hoewel sommige patiënten anders beweren.
In India waren er drieduizend jaar vóór de geboorte van James Parkinson al Parkinson-patiënten. Deze werden gediagnosticeerd als Kampavata , een ziekte die wordt gekenmerkt door beven ( Kampa in het Sanskriet). In de Ayurveda werd dit proces geclassificeerd binnen de groep van neurologische aandoeningen ( Vata Rogas ) . Ze misten uiteraard Sinemet en Madopar, maar werden op natuurlijke wijze behandeld met levodopa, verkregen door het vermalen van mucunazaden, die ze later verdunden en als drank toedienden. Deze therapie heeft duizenden jaren lang gewerkt, deze patiënten zijn beter geworden en vertoonden, zoals we weten, vooral minder bijwerkingen dan mensen die synthetische drugs gebruikt
Er zijn andere kruiden die hindoes gebruikten om verschillende symptomen van de ziekte van Parkinson te behandelen, zoals constipatie, slapeloosheid, angst en andere: Plantago psyllium, Ulmus fulva, Glycyrrhiza glabra, Withania somnifera , enz.
In een interessante klinische proef werden 18 Parkinson-patiënten behandeld volgens de criteria van de Ayurvedische geneeskunde. Ze ontvingen een mengsel van poeder van Mucuna pruriens gekookt in koemelk, samen met andere traditionele planten ( Hyoscyamus reticulatus, Withania somnifera, Sida cordifolia ) . Uit de resultaten bleek dat deze behandeling de stijfheid en bradykinesie verbeterde, de trillingen verminderden en de krampen afnamen; sialorroe (kwijlen of overmatige speekselvloed) verergerde echter).
Het hindoeïstische mucuna-extract bevat een kleine hoeveelheid levodopa die de significante klinische verbetering van de Parkinson-symptomen niet rechtvaardigt. Dit suggereert dat er in de mucuna andere stoffen zitten die de rol van levodopa versterken (zoals carbidopa, entacapon of tolcapon) of andere actieve ingrediënten met antiparkinsoneffecten
Hoofdstuk 7 Een boon uit de tropen
De grootste natuurlijke bron van levodopa is Mucuna, een peulvrucht (zoals gewone bonen, erwten, linzen, pinda’s). Extracten van de variëteit Mucuna pruriens , vooral de zaden, vertonen een zeer interessant biochemisch profiel. Deze worden al drieduizend jaar gebruikt in meer dan 200 recepten uit de Indiase geneeskunde.
Extract van mucuna-zaadpoeder bevat grote hoeveelheden levodopa en een beetje serotonine en nicotine, samen met andere ingrediënten die slechts gedeeltelijk bekend zijn. Bij de behandeling van de ziekte van Parkinson lijken dergelijke extracten effectiever en minder toxisch te zijn dan de synthetische preparaten
Mucuna pruriens is een soort ‘harige’ of harige boon, afkomstig uit Zuidoost-Azië, vooral de vlakten van India, maar ook wijd verspreid in tropische gebieden van Afrika en Amerika (vooral in het Caribisch gebied). De brede verspreiding van de plant verklaart de verscheidenheid aan namen, afhankelijk van de locatie: fluwelen bonen, koehage, jeukboon, picapica, Fogareté, Kapikachu, zeeboon, hertenogen, yerepe, Atmagupta, nescafe, chiporazo.
Deze eenjarige plant groeit als een klimstruik met lange ranken waardoor hij meer dan vijftien voet hoog kan worden.
Jonge planten zijn bijna volledig bedekt door een diffuus oranje haar dat verdwijnt naarmate ze ouder worden. Het groeit of wordt gekweekt als veevoer om de bodem te verrijken (door veel stikstof toe te voegen) of vanwege zijn geneeskrachtige eigenschappen.
Sinds de ontdekking , in 1937, en vanwege het hoge gehalte aan levodopa, is de belangstelling toegenomen en wordt het nu in veel grotere hoeveelheden geproduceerd
De fluwelen bonenbladeren zijn van het driebladige type, met blaadjes van 5 tot 12 cm breed en 7-15 cm lang. De witte of paarse bloemen staan in okseltrossen tot 32 cm lang. Ze zijn zelfbevruchtend, hoewel ze op sommige plaatsen worden bestoven door vleermuizen die, terwijl ze de nectar van de plant proberen te eten, stuifmeel van bloem naar bloem in hun oren dragen. De peulen worden geproduceerd in groepen van 10 tot 14, zijn 4-13 cm lang en 1-2 cm breed en zijn bedekt met fijne witte of lichtbruine haartjes. Elke capsule bevat 3 tot 7 zaden, die 8 tot 13 mm breed en 10 tot 19 mm lang zijn. De zaden kunnen zwart, wit, rood, bruin of gevlekt zijn. De oranje ‘haren’ van bloemen en peulen van Mucuna pruriens bevatten chemicaliën (waaronder serotonine) die, wanneer ze in contact komen met de huid, intense irritatie en jeuk veroorzaken, en soms zeer lastige verwondingen, waaronder allergieën en ernstige zwellingen.
Fluweelboon of mucuna wordt vooral gebruikt als bodembedekker of groenbemester, die organische stof en stikstof aan de bodem levert. De opbrengsten aan verse biomassa zijn hoog.
Mucuna pruriens produceert nematicideverbindingen en kan in combinatie met andere gewassen de wormenpopulatie verminderen. Dit heeft ook allelopathische effecten die de onkruidgroei onderdrukken.
Een ander gebruik van mucuna is als voer van hoge kwaliteit. In velden waar de peulen staan kunnen volwassen schapen en geiten grazen.
De bladeren, peulen en zaden bevatten veel eiwitten, veel meer dan alle andere weidegrassen. Interessant is dat als de hoeveelheid mucuna hoog is, de dieren een iets lager gewicht bereiken, wat erop wijst dat er een disnutritief element in zit.
De geroosterde zaden worden in gebieden in Midden-Amerika gebruikt als koffievervanger. De knoppen en jonge peulen worden na meerdere keren koken als voedsel gebruikt.
De gedroogde zaden kunnen worden geconsumeerd nadat ze 24 tot 48 uur in water zijn geweekt en vervolgens zijn gekookt, waarbij het water verschillende keren moet worden ververst om het gehalte aan giftige en anti-nutritieve verbindingen te verminderen.
In India is mucuna al drieduizend jaar het belangrijkste geneeskrachtige kruid. Alle delen van de plant worden gebruikt in meer dan 200 inheemse geneeskrachtige preparaten. De zaden bevatten tot 7% levodopa, dat wordt gebruikt bij de behandeling van de ziekte van Parkinson.
In de Ayurvedische geneeskunde wordt fluweelboon aanbevolen als afrodisiacum, en onderzoeken hebben aangetoond dat het gebruik ervan een stijging van het testosteronniveau veroorzaakt, een toename van de spiermassa en kracht, en ook de coördinatie en aandacht verbetert.
Het verschil tussen een medicijn en een gif is een kwestie van dosering. De juiste dosis levodopa verbetert de ziekte van Parkinson en andere ziekten, maar bij overmatig gebruik kan dit problemen veroorzaken. De inname van grote hoeveelheden groenten (van het Fabaceae- type) door wie dan ook kan een intoxicatie veroorzaken, omdat een teveel aan levodopa, wanneer het wordt omgezet in dopamine, buikklachten (pijn, braken) en cardiovasculaire afwijkingen (tachycardie, blozen, enz.) veroorzaakt. Deze symptomen zijn beschreven bij gewone bonen en ook bij verschillende soorten mucuna, bijvoorbeeld Mucuna gigantea, oorspronkelijk afkomstig uit Hawaï.
De belangstelling voor mucuna nam toe nadat in 1937 werd ontdekt dat de variant grote hoeveelheden levodopa bevatte. Dit aminozuur alleen rechtvaardigt echter niet de vele medische toepassingen van deze interessante plant.
Extracten uit de zaden of andere delen van de plant hebben vele geneeskrachtige eigenschappen die niet alleen door levodopa kunnen worden verklaard. Tot nu toe zijn er 50 stoffen geïdentificeerd in het poeder van de zaden. Andere nog niet geïdentificeerde componenten moeten in mucuna voorkomen, zoals delen of mengsels van alkaloïden, eiwitten, peptiden, polysachariden, glycosiden, glycoproteïnen en verschillende fytochemicaliën, waaronder tryptamine, alanine, arginine, glutathion, isochinolon, mucunine en nicotine. prurienine, serotonine, tyrosine, enz. Deze stoffen, al dan niet geïdentificeerd, verlenen speciale krachten aan het mucuna, versterken mogelijk de levodopa of voegen een soort dopamine-agonisme toe en breiden zelfs de effecten ervan uit.
Er werd gedacht dat levodopa alleen aanwezig was in Mucuna (Vicia- soort), maar het kan, hoewel minder geconcentreerd, ook worden aangetroffen in planten als Phanera, Cassia, Pileostigma, Canavalia, Dalbergia , enz. Dit verruimt de horizon voor nieuwe therapieën. De verschillen hiertussen zijn echter opvallend. Het is al lang bekend dat bonen natuurlijke levodopa bevatten, zij het in kleine hoeveelheden, en sommige Parkinson-symptomen kunnen verbeteren. Onze bonen bevatten, als ze groen zijn, inclusief peul en zaden, een concentratie van 0,6% levodopa. De hele vrucht van Mucuna pruriens bevat een concentratie van 4,02%, en als je de witte variant van het zaad selecteert, bevat deze 6,08% levodopa (tien keer hoger dan in gewone bonen).
Er zijn proeven gedaan waarbij mucuna-zaden in het donker of onder verschillende lichtomstandigheden worden gekiemd en gevarieerde voedingsstoffen opleveren (oregano, eiwitten uit vis, enz.). Uit de resultaten bleek dat door oregano toe te voegen aan zaden die in het donker waren ontkiemd, mucuna-spruiten werden verkregen die 33% meer levodopa bevatten. In een poging om het aandeel levodopa in mucuna te vergroten, selecteerden onderzoekers enkele cellen uit de grond en lieten ze vervolgens groeien in een medium waarin voedingsstoffen konden worden aangevoerd. Zo zijn ze erin geslaagd de concentratie te vergroten.
Dit opent een horizon van nieuwe therapeutische mogelijkheden.
Hoofdstuk 8 Ook ‘gewone bonen’ bevatten levodopa
Er waren anekdotische beschrijvingen van Parkinson-patiënten die verbeteringen ervaren na het nuttigen van bonen.
Het eerste gecontroleerde onderzoek dat de werkzaamheid aantoonde, werd uitgevoerd in 1992. De onderzoekers vroegen verschillende Parkinson-patiënten een portie bonen te eten en maten vervolgens de levodopa in het bloed. Ze ontdekten dat, parallel aan de stijging van de bloedspiegels van levodopa, de symptomen tegelijkertijd verbeterden. In één onderzoek bleven zes Parkinsonpatiënten (met een gemiddelde leeftijd van 63,5 jaar, een ziekteduur van 13 jaar, allen in stadium 3) gedurende 12 uur zonder medicijnen. Daarna aten ze een gerecht met gekookte bonen (een half pond). In de daaropvolgende vier uur was er een toenemende hoeveelheid levodopa in het bloed, terwijl de symptomen verbeterden. Deze verbetering was vergelijkbaar met die welke een paar dagen later plaatsvond, onder dezelfde omstandigheden, maar waarbij de helft van een tablet Sinemet 25/250 mg werd toegediend, dat wil zeggen 125 mg levodopa met carbidopa 12,5 mg.
Er wordt aangenomen dat bonen bij een vroeg stadium van de ziekte van Parkinson, met weinig symptomen, een behandelingskeuze zouden zijn … als je een manier vindt om de benodigde hoeveelheden binnen te krijgen. Gewone bonen bevatten lage concentraties levodopa die theoretisch snel uit het bloed zouden verdwijnen omdat het decarboxylase-enzym het onmiddellijk omzet in dopamine. Het is dan ook vreemd wat we hebben gezien: een kleine hoeveelheid levodopa die wordt ingenomen door het eten van bonen is voldoende om de Parkinsonsymptomen te verbeteren. De eenvoudigste verklaring is dat deze patiënten ook Sinemet gebruiken, dat carbidopa bevat, en deze stof verhoogt de effectiviteit van de levodopa in de groente.
In zekere zin bootsen de bonen Sinemet na en perfectioneren ze het. Binnen hun zaden is de verhouding carbidopa/levodopa 1:1. Bij Sinemet is die verhouding 1:10, bij Sinemet Plus 1:4. Rekening houdend met deze verhoudingen lijken bonen op een “super-plus” Sinemet.
Het wordt aanbevolen dat de dagelijkse dosis carbidopa tussen de 75 en 200 mg bevat, uit angst dat de klinische effecten ervan zouden afnemen als gevolg van overmatige remming van dopa-decarboxylase. Uit recente onderzoeken blijkt echter dat de Parkinson-symptomen blijven verbeteren bij een dagelijkse dosis van 450 mg carbidopa. Dit zou een manier zijn om de perifere bijwerkingen van levodopa te verminderen. In sommige landen worden tabletten verstrekt die alleen carbidopa (Lodosyn) bevatten.
Er is ook ontdekt dat de absorptie van carbidopa van persoon tot persoon verschilt. Sommige mensen assimileren in de ‘snelle’ modus en anderen in de ‘langzame’ modus. Dit zou de variaties in de respons tussen individuen en de waargenomen dagelijkse klinische schommelingen kunnen verklaren. Dit kan wellicht worden gecorrigeerd met een extra dosis carbidopa.
We hebben gezien dat bonen een natuurlijk heilzaam levodopa bevatten, maar in een beperkte hoeveelheid. Dit betekent dat een beetje levodopa de symptomen kan verbeteren, omdat het gecombineerd wordt met het hoge gehalte aan carbidopa (het remt de decarboxylase die levodopa uit het bloed verwijdert). Het werd aanbevolen, altijd onder medisch toezicht, dat de patiënt wat spruitjes zou eten in combinatie met carbidopa om de efficiëntie te verhogen: daardoor hadden ze minder bonen nodig en verbeterden de Parkinson-symptomen meer
In Australië is hier goed onderzoek naar gedaan. Ze hebben bonen verrijkt met synthetisch carbidopa en de resultaten zijn veel duidelijker: zes patiënten aten een portie bonen gemengd met carbidopa en vijf van hen merkten in 40 minuten een verbetering van de motorische controle die bijna twee uur aanhield, gelijk aan die welke gebeurde toen zij één tablet Sinemet kregen. Bovendien stegen de plasmalevodopaspiegels parallel met de inname van carbidopatablet en bonen.
De poging om de symptomen van Parkinson te behandelen met levodopa uit gewone bonen brengt twee problemen met zich mee.
- De eerste is gezond verstand: als een kwart kilo bonen gelijk is aan de helft van een Sinemet 25/250, zou de gemiddelde patiënt tussen de één en twee kilogram (dwz tussen de twee en vier pond) bonen per dag moeten binnenkrijgen.
- De andere optie is om de peulvruchten te drogen om ze later te verpulveren. Dit werkt niet omdat droge bonen minder levodopa bevatten en dan niet tot capsules kunnen worden geperst. De patiënt zou het in tassen, heel veel tassen, moeten meenemen, en dat is niet praktisch.
Jonge bonen bevatten meer levodopa dan de volwassen bonen, maar er zit nog veel meer levodopa in nieuwe scheuten van zaailingen. Als de zaden worden klaargemaakt voor ontkieming en de taugé worden verzameld, is het verkregen extract behoorlijk rijk aan levodopa, bijna 20 keer meer. Hiermee blijkt dat de plasmaspiegels aantoonbaar stijgen en de klachten verbeteren. Het maximale levodopagehalte wordt bereikt op de zesde dag na het weken van de zaden in water.
Er is nog een groot voordeel: scheuten en zaailingen worden beter verteerd dan zaden en ongemakkelijke winderigheid wordt vermeden. Sommige patiënten verbouwen hun eigen bonen in privétuinen, maar dit kan ook worden bereikt met een grote zaailing. Bonenzaden ontkiemen snel en gemakkelijk, en elke ochtend kun je een tiental opkomende spruiten oogsten: een kleine schat om als dagelijks voedingssupplement in te nemen.
De hoeveelheid levodopa kan sterk variëren per soort, teeltgebied, bodemgesteldheid, neerslag en andere factoren. Het is bekend dat jonge bonenpeulen meer levodopa bevatten dan volwassen granen. Ongeveer 100 g verse of sperziebonen kan 50 tot 100 mg levodopa bevatten. Ook al zijn de bonen zacht, met meer levodopa merkt een gezond persoon er nauwelijks iets van. Het effect is echter veel groter bij Parkinsonpatiënten die medicijnen krijgen met Sinemet, Madopar of Stalevo (deze tabletten, die carbidopa bevatten, verhogen de werkzaamheid van levodopabonen, zoals we hebben gezien).
Onderzoekers hebben enkele gevallen beschreven waarin een patiënt met levodopa en dopamine-agonisten, na het nuttigen van de zachte bonen die ze hadden verzameld, in het ziekenhuis werd opgenomen met symptomen van ernstige dyskinesieën
Het eten van bonen beïnvloedt de functionele toestand van mensen met de ziekte van Parkinson, zoals we hebben gezien bij het vorige geval van een overdosis. Maar er zijn ook aanwijzingen voor het tegenovergestelde geval: een parkinsonpatiënt slikte al maanden bonen als adjuvante therapie en onderbrak plotseling de consumptie. Dat veroorzaakte een maligne neurolepticasyndroom (koorts, rillingen, lethargie, enz.) , hetzelfde klinische beeld dat optreedt wanneer een patiënt abrupt stopt met het innemen van zijn medicatie. Zoals gepubliceerd in het gerespecteerde tijdschrift Movement Disorders is aangetoond dat, onder toezicht, een matige consumptie van bonen de klinische fluctuaties van patiënten vermindert, waardoor de “aan”-tijd wordt verlengd, dat wil zeggen de periode waarin zij zich beter voelen. Doorgaans is 100 gram verse bonen per dag voldoende, maar als u voor deze optie kiest om uw ziekte van Parkinson te verbeteren, en vooral als u extracten gebruikt, moet u dit geleidelijk en altijd onder medisch toezicht doen, omdat dit mogelijk noodzakelijk om eerder voorgeschreven medicijnen aan te passen. Het eten van bonen zonder medisch advies brengt risico’s met zich mee, waaronder overdoses, allergieën en dergelijke
Hoofdstuk 9 Geschiedenis van de levodopa
Het is 1913. Dr. Guggenheim voelde zich ziek. Hij merkte dat zijn pols sneller klopte en dat hij moest overgeven. Hij dacht, en terecht, dat het kwam doordat hij te veel bonen had gegeten.Hij kwam op het idee om ze in zijn laboratorium te analyseren en ontdekte toen dat hij een nieuw aminozuur had ontdekt, dihydroxy-fenylalanine of levodopa . Het was ongelijkmatig in de plant afgezet, waarbij de peulen meer dan zaden bevatten.
Vanuit biologisch oogpunt was levodopa blijkbaar inactief. Een groeiende belangstelling volgde in 1938 na de ontdekking van een enzym, decarboxylase, dat levodopa omzet in dopamine, het eerste actieve amine in de keten van catecholamines.
Hornykiewicz, van wie ik de titel van dit hoofdstuk overneem , deed rond 1960 verschillende bevindingen: de hersenen van Parkinsonpatiënten, vooral de basale ganglia, bevatten sterk verminderde hoeveelheden dopamine , een neurotransmitter die essentieel is voor de motorische coördinatie.
De volgende stap, na een aanvankelijke aarzeling, was het proberen van orale toediening van levodopa. Er werd vastgesteld dat dopamine naar de hersenen steeg en dat mensen met de ziekte van Parkinson dramatisch verbeterden: het trillen stopte en hun lopen verbeterde op wonderbaarlijke wijze. Maar er was een ernstig probleem ervoor in de plaats gekomen: hun misselijkheid en malaisegevoel waren nauwelijks draaglijk.
Ik was een kind toen mijn vader, een geweldige dokter in een klein dorp (het mooie Almuñécar), zo trots op zijn beroep, mij Larodopa liet zien, het medicijn dat hem was gegeven door een afgevaardigde van Roche Laboratories. “Dit maakt het lopen tot sommigen die verlamd zijn door de ziekte van Parkinson, hoewel het braken veroorzaakte en ze zich erg slecht voelen .” Larodopa bevatte alleen synthetische levodopa. Nadat levodopa door de twaalfvingerige darm naar het bloed is gegaan, bereikt het de hersenen en laat de parkinsonpatiënt lopen. Het bereikt echter ook de darmen, het hart en andere organen en veroorzaakt braken, tachycardie en een algeheel sombere toestand.
Die herinnering vervaagde nooit en ik ontdekte een wonder toen ik jarenlang verlamde mensen zag die, toen ze begonnen te lopen, begonnen te braken.
Dopamine (niet levodopa) verbetert de symptomen van de ziekte van Parkinson. We moeten het dopaminegehalte in de hersenen verhogen omdat het de stijfheid en trillingen verbetert, maar het verdient de voorkeur dat het dopamine niet in het bloed of in de rest van het lichaam achterblijft, omdat dit braken, tachycardie en andere ongemakkelijke symptomen kan veroorzaken. Om braken en andere kwalen te voorkomen kwam Sinemet (van Latijnse woorden sine en emetere : zonder braaksel) op de voorgrond. De truc was om aan de levodopa een andere stof toe te voegen, carbidopa, die decarboxylase remt (het vernietigt de vernietiger) en voorkomt dat levodopa wordt omgezet in dopamine. Omdat carbidopa de bloed-hersenbarrière niet passeert, heeft het geen invloed op dopamine in de hersenen, maar remt het wel de vorming van dopamine in het bloed. Op die manier ontvangen de hersenen de voordelen van dopamine en heeft de rest van het lichaam niet teveel last.
____________________________________
Hier eindigt mijn vertaling van fragmenten van de tekst op de website www.mucunaparkinson.com, die de letterlijke tekst is uit het boek ‘Mucuna versus Parkinson’ van Dr. Rafael Gonzalez Maldonado
Marianne, 13 september 2023
