Dr. Robert Rogers was een professor en directeur van de PhD en MHA-programma’s aan de Universiteit van Kentucky in de jaren ’90. Dr. Rogers verliet het universiteitsleven in 2003. Zijn moeder had namelijk Parkinson en was er aan het einde van haar leven zo slecht aan toe door de bijverschijnselen van de Parkinson-medicijnen, dat dr. Rogers haar wilde helpen daarmee te stoppen. Ze heeft dat uiteindelijk niet gedaan.

Omdat Parkinson soms erfelijk is en Rogers niet zelf onvoorbereid aan deze aandoening ten prooi wilde vallen, offerde hij in 2004 zijn loopbaan aan de universiteit op aan het doen van onderzoek naar praktijkervaringen van Parkinsons die baat hadden bij natuurlijke remedies. Hij interviewde veel mensen die vermindering van klachten ervaarden of zelfs geheel symptoomvrij waren geworden. Rogers verzamelde deze informatie over natuurlijke therapieën, documenteerde deze in zijn boek en besprak deze in zijn radioshow Parkinsons Recovery. Samengevat komt hij tot de conclusie dat de term Ziekte van Parkinson een containerbegrip is, welke diagnose vaak pas gesteld wordt nadat vele onderzoeker bij andere specialisten vaak geen bevindingen toonden. De diagnose kan bij leven nooit met 100% zekerheid gesteld worden en de oorzaak is bij iedereen verschillend. Primaire oorzaken zijn chronische stress, negatief denken, trauma’s, giftige stoffen, infecties door bacteriën of schimmels en (oude) hersenverwondingen.

Ik las zijn hoopgevende boek, dat getiteld is: ‘Road to Recovery’, en waarvan de eerste helft bijna leest als een blije roman. Zijn schrijven motiveert de gediagnostiseerde te zoeken naar de oorzaak van zijn ziekte en te geloven in herstel en niet in de doem-scenario’s die door artsen worden geschetst aan patiënten. In de tweede helft van het boek beschrijft hij een uitgebreid overzicht van de factoren die de symptomen van Parkinson kunnen veroorzaken en noemt hij talloze natuurlijke behandelingen die veel mensen met Parkinson hielpen. Tussen de stukken door beschrijft hij 200 casussen van mensen met Parkinson, met naam en toenaam. Ik vind het boek een enorme aanrader, vooral omdat het je hoop geeft en je aan het denken en werken zet.

Onlangs luisterde ik naar een uitzending van Parkinson Recovery, waarin Dr. Robert Rogers dr. Mario E. Martinez, een klinisch neuropsycholoog, interviewde. Dr. Martinez richtte in 1998 het Biocognitive Science Institute™ op en gelooft in de invloed van het denken op herstel van Parkinson. Hij ontwikkelde een theorie van mindbodyculture die hij Biocognition noemt om uit te drukken dat cognitie en biologie samengaan met hun culturele geschiedenis in een bio-informatieveld. Mario Martinez’ theorie van biocognitieve wetenschap stelt dat de hersenen bepaalde symbolen en hun biologische correlaten leren interpreteren vanuit culturele contexten. Duiding dat Parkinson een neurodegeneratieve aandoening is die in de loop van de tijd altijd verslechtert, is een culturele context. Hij is een voorstander van culturele psychoneuroimmunologie (hoe culturele overtuigingen de regulatie van zenuw-, immuun- en endocriene systemen beïnvloeden). De plasticiteit van onze hersenen zorgt voor omkering van disfunctioneel gedrag dat we hebben geleerd van de culturele realiteit die we weven om onze wereld waar te nemen. Hij stelt dat Parkinson is te verbeteren. Zie ook zijn website www.biocognitive.com. Zijn gedachtengoed heeft raakvlakken met dat van Joe Dispenza.