Alex Kerten, Israëlische krijgskunstenaar en zijn muziek-/bewegingstherapie

Alex Kerten (1945) is de grondlegger van de Gyro-kinetics-methode. Op jonge leeftijd ontwikkelde hij een magische affiniteit voor muziek, met een bijzondere liefde voor jazz en improvisatie. Van 1963 tot 1966 werd hij ingewijd bij de Israëlische krijgsmachten, waar hij kennismaakte met vechtsporten. Een verlangen om dat veld verder te verkennen, leidde hem naar het Verre Oosten, waar hij zijn kennis verrijkte met Oosterse filosofie en de bestudering van de structuur van bewegingen.

Decennia van studies en ervaring op het gebied van bewegingsstoornissen, houdingsmanagement, ademhalings- en lichamelijke gedragsstoornissen hebben zijn interesse voor de ziekte van Parkinson opgewekt. Alex Kerten creëerde de Gyro-Kinetics-methode, een therapie speciaal op maat voor de chronische gedragspatronen van Parkinson-patiënten. Hij werkt intussen 30 jaar met honderden Parkinson-mensen met groot succes over de hele wereld. Zijn boek Goodbye Parkinson, Hello Life! is beoordeeld als een Parkinson-bestseller toen het werd gepubliceerd, en staat nog steeds bovenaan de lijst. Alex’ filosofie: Beweging, Ritme, Expressie, Energie en “Muziek” zetten bepaalde vibraties op die ontegensprekelijk resulteren in een fysieke reactie. Het vinden van onze interne ritmes, energie en trillingen is het “Doel” om aanzienlijk meer in contact te komen met en afgestemd te zijn op onze fysiologie van gedrag. Het is wetenschappelijk bewezen dat beweging en muziek nieuwe wegen openen in de neurale netwerken in onze hersenen, waardoor ze efficiënter kunnen werken. Het unieke van Alex is de manier waarop hij zijn cliënten heeft geholpen hun manier van denken over de ziekte te veranderen. Iemands psychologie, stemming, gedachten en angstniveau hebben een enorme invloed op zijn toestand. Op het moment dat je invloed kunt hebben op je geest, kan dat op zijn beurt invloed hebben op hoe je lichaam zich gedraagt. Mind & Body, dus lichaam & geest zijn in staat om met elkaar samen te werken en vormt de verbinding tussen wat we denken, wat we voelen en hoe ons lichaam zich gedraagt… Mind-Body Integration. Als dat gebeurt, beginnen we veranderingen te zien, ten goede of ten kwade, in onze lichaamsbewegingen, ritmes, uitdrukkingen en energie.

“Ik kijk en observeer hoe een persoon ademt, hoe hij zit/staat, hoe hij spreekt, wat hij uitdrukt door zijn lichaamstaal, bewegingen en ritmes. Daardoor kan ik zijn beperkingen en problemen inschatten en begrijpen, en daardoor kan ik een persoonlijk rehabilitatieprogramma samenstellen. De meeste van mijn cliënten zitten vast in hun negatieve verhalen over de toekomst van hun hopeloze ziekte van Parkinson. Op een gegeven moment begrijpen ze dat er hoop is als ze verantwoordelijkheid nemen voor hun welzijn. Wanneer ze beseffen dat ze methodisch veranderingen kunnen aanbrengen in hun gedragspatronen, zie ik een verandering in hun lichaamstaal, in hun bewegingen, ritmes, uitdrukkingen en energie, zoals het hen duidelijk wordt. Wow, het is nu zo duidelijk. Ik kan het anders doen. De ziekte van Parkinson staat algemeen bekend als een chronische ziekte. Daarom moeten we eerst kijken naar de chronische gedragspatronen om de invloed van Parkinson op ons lichaam te verzwakken. Daarom moeten we zo snel mogelijk aan het werk. Als ik de persoon coach en begeleid, geef ik de tools om de symptomen van Painson te verzwakken. Als we niet op het punt komen waarop de verantwoordelijkheid wordt genomen, is het een kwestie van één stap vooruit en één terug. Een constante zigzag. We moeten ons realiseren dat medicatie, met zijn bijwerkingen, de ziekte van Parkinson niet zal genezen, maar alleen zal vertragen. In de sessies ondergaat elke patiënt een uitgebreide diagnose die zijn fysiologische en gedragstoestand onderzoekt: houding, motoriek, ademhaling, ritme, spraak, gezichtsuitdrukkingen, concentratie, tremoren of bevriezing. Door deze kenmerken zorgvuldig te onderzoeken en te analyseren, kan ik een behandelplan maken dat zo goed mogelijk is afgestemd op de persoonlijke behoeften van de patiënt, waardoor het resultaat wordt gemaximaliseerd. De diagnostische resultaten die aan de patiënten worden gepresenteerd, helpen hen de werkelijke fysieke situatie te begrijpen, waardoor het genezingsproces wordt vergemakkelijkt, verloren functionaliteit wordt teruggewonnen en het achteruitgangsproces wordt vertraagd of gestopt”

Lees zijn boek ‘Goodbye Parkinson, Hello life!’ (waarvan je helemaal onderaan een samenvatting kunt lezen) of bekijk onderstaand filmpje:

Start van de samenvatting van het boek ‘Goodbye Parkinson, Hello life!’

Snapshot van een sessie:

In een klein dorpje onder Tel Aviv stapt de boekschrijver de Gyro-Kinetische kliniek van Alex Kerten binnen. De praktijkvloer is bedekt met matten en er staat kalmerende muziek aan. De deelnemers komen binnen. Sommigen zijn alleen gekomen, andere met familie of verzorgers. Allen hebben zij gevorderde Parkinson. De meeste trillen of hebben moeite één of meerdere ledematen te gebruiken.

De schoenen gaan uit, grote veelkleurige ballen verschijnen en al snel lopen de aanwezigen rond in een grote cirkel, terwijl ze de ballen naar elkaar gooien of schoppen. Een man van ongeveer 60 schreeuw ‘Ha!’, diep vanuit zijn buik, elke keer als hij de bal schopt.

Alex komt de studio binnen, doet zijn schoenen uit, loopt dwars door de zaal naar de muziekhoek, doet een hoofdmicrofoon op en tijdens een stevig ‘goedemorgen!’, verandert hij de muziek in een disco-nummer. De deelnemers laten de ballen voor wat zij zijn en volgen de instructies van Alex op: ‘Benen! Naar oren! Adem! Beweeg je armen mee! Heb aandacht voor je lichaam, je adem en je ritme!’ De sessie is begonnen …

Degenen die het tempo kunnen bijbenen en degenen die het minder goed kunnen houden op instructie van Alex elkaars handen vast en bewegen hun lichamen zo goed als ze dat kunnen. Na 5 minuten zet Alex heel abrupt de muziek uit. Hij kijkt de groep rond en zegt op rustige toon: ‘Let op je houding nu, op je ademhaling, op je lichaam. Sta je recht of sta je voorovergebogen?’

De deelnemers ademen rustig door als Alex een nieuw nummer opzet: de Streets of London van Ralph McTell, en geeft nieuwe instructies: ‘Buig over je taille, voel de beweging in je lichaam. Voel je schouders, zet ze aan te bewegen, kantel je hoofd naar weerszijden. Buig wat voorover, beetje bij beetje, en voel je ruggengraat en je stuit’.

Als de deelnemers weer terugkomen in de cirkel voor de volgende oefening, een dynamisch marslied, roept Alex krachtig: ‘voel de beweging in je voeten en spring, spring!’ De deelnemers springen wat binnen elk hun mogelijkheid past. Dan zet Alex Elton Johns ‘your song’ op en suggereert dat de deelnemers het orkest van dit lied dirigeren. Ieder treedt vervolgens een eigen fantasiewereld binnen, zwaaiend met hun armen en draaiend met hun hoofd en schouders al swingende op hun benen. De energetische verandering van sommigen van de deelnemers in de afgelopen 20 minuten is fenomenaal. Zij zijn nu allemaal vrije dansers!

De lichten gaan uit. Iedereen gaat liggen op de matten, benen uitgestrekt en Alex zet een dromerig muziekje op. ‘Adem in, je armen en benen zijn vastgeplakt aan de vloer, afem uit. Voel hoe het bloed door je ledematen stroomt. Geef aandacht aan je rug en wervels. Maak een wandeling aan de binnenkant van je lichaam, vaar als een zeilboot door je zenuwsysteem. Je voelt je verbonden met je lichaam en al je organen. Ze werken samen als een grote machine in een fabriek, opgestart door je ademhaling en je ritme’.

Er is een uur voorbij, maar voor de deelnemers voelt het als een heel leven. Ze verlaten de sessie om hun dag voort te zetten met de kennis dat er een manier is om de Parkinson te parkeren en te bewegen op de manier die zij willen. Hun hoop en taak is om deze periode van een uur op te rekken tot een dag, een week, een maand en een jaar.

De diagnose

Jouw neuroloog zei met het jou vertellen van de diagnose vast niet: ‘moet je horen, je hebt Parkinson, maar er is geen reden om je zorgen te maken’. Je hoorde waarschijnlijk: ‘Het spijt me jou te moeten vertellen dat je Parkinson hebt. Het is een degeneratieve aandoening en je symptomen zullen met de tijd toenemen. We hebben daar medicatie voor welke voor eventjes helpen, maar ook bijverschijnselen geven’. Deze prognose voelt als een doodvonnis, een filmscript dat eindigt in een tragedie. Zonder dat het ons opvalt, gaan we ons opeens als Parkinson-slachtoffers gedragen. Onze gedachten genereren scenarios en het lichaam voert deze uit. Want het lichaan wordt wat gedachten denken. STOP ERMEE!!! Er is een alternatief en dat is dat onszelf terugbrengen naar de plaats waar natuurlijke bewegingen de Parkinsonbewegingen overstemmen. We hebben zoveel langer zonder Parkinson geleefd dan met!

Er zijn 5 fasen van Parkinson:

  1. Parkinsonisme. Je hebt wat symptomen, maar die hoeven niet te verslechteren. Je kunt het script nog veranderen
  2. De symptomen zijn duidelijker: stijfheid, freezing, tremor, moeite met lopen en verandering in gezichtsuitdrukking. Balans en stemproblemen. Tussen fase 1 en 2 zitten enkele maanden of jaren en als het je lukt je script te veranderen, hoef je niet in fase 2 terecht te komen.
  3. en 4. en 5. Dagelijkse bezigheden worden moeilijker en de Parkinson wordt onmiskenbaar erger.

Er zijn 3 typen Parkinsons:

a. Zij die zeggen: ‘ik heb last, neem hem weg’. Zij zijn niet bereid hun script aan te passen.

b. Zij die net hard-genoeg willen werken om hun huidige staat te behouden. Zijn doen 1 of 2 keer per week hun oefeningen

c. De strijders. Zij nemen verantwoordelijkheid over hun eigen lichaam en zijn bereid elke dag hard te werken.

ALS JE EEN STRIJDER BENT, DAN BEREIK JIJ JE DOEL!!!

Veel Parkinsons hebben de aandoening gekregen, omdat ze een trauma hebben meegemaakt, op overlevingsstand gestaan hebben, niet het leven hebben geleid dat zij wilden en niet door familie of vrienden gerespecteerd werden. We zijn opgebrand.

Gedachten, van vijand tot vriend

Als het lichaam en onze gedachten met elkaar omgaan als in een echt goede relatie, dan kunnen zij elkaar helpen. Een van de grootste problemen in een relatie is echter communicatie. Datzelfde geldt in de mind-body relatie. Ze moeten wel naar elkaar luisteren. De mind denkt, de body voelt. Samen kunnen zij Parkinson veranderen. De body leeft alleen het hier en nu, de mind leeft ook in het verleden en de toekomst. Als de mind zich dus zorgen maakt over de toekomst, dan gaat de body zich zo gedragen. Als de mind zijn script wijzigt, volgt de body en verandert de Parkinson.

Hier ben ik gestopt met vertalen en pak het later kweer op 🙂