Even voor zijn 80ste werd mijn vader gediagnosticeerd met Parkinsonisme. Hij vertoonde de kenmerken van Parkinson, maar werd in de eerste week dat hij medicatie gebruikte om Parkinsonisme uit te sluiten erg beroerd. Mijn moeder vond het daarom beter dat hij met die medicijnen stopte. Mijn vader had dús Parkinsonisme en daarmee was de kous af. Een langdurige blaasontsteking en later ook een longontsteking werden hem uiteindelijk fataal.

Maar … zolang als ik me mijn vader kan herinneren (dat is vanaf zijn 50ste), was hij de meest onhandige man die ik ooit zou kennen. Hij kon niet zonder hulp van mijn moeder zijn jas dichtritsen of een knoopje dichtdoen, was niet in staat om een opengeknipt koffiepak in een daarvoor bestemd busje te gooien, reed hij geen auto (hij was echt een gevaar op de weg!). Netjes eten ging hem niet goed af. En hoewel hij een echte lieverd was (ik was een pappies-kindje!), stond zijn gezicht altijd streng. Zijn vlotte en aimabele pianospel (wat ik heb van horen zeggen) veranderde in langzame, statige marsmelodiën tot een ‘dat kan ik niet meer’. Van mensen die hem langer kenden dan ik, hoorde ik dat hij ‘vroeger’ een vrolijke gangmaker was. Ik kende hem als rustige, teruggetrokken man die een broertje dood had aan alles dat riekte naar stress en gedoe. Als kind wist ik niet beter, mijn vader wás zo, en zoals hij was, was hij goed! Maar nu ik zelf de meest onhandige vrouw op de wereld ben geworden en ik nu mijzelf herken in al het bovenstaande, vraag ik mij af of mijn vader niet al vanaf middelbare leeftijd Parkinson onder de leden had, vergezeld door een instinkt dat hem influisterde “Blijf wandelen, Dick! Blijf veeel wandelen!!”.

Nou, en dat deed hij! Elke dag naar zijn werk van Zwijndrecht naar Alblasserdam (8 km), heen en terug (dus 16!). Hij wandelde ook in de weekeinden. En trok in de zomer de bergen in. Ook echt hoge! En na zijn pensioen bleef hij fanatiek wandelen. Totdat hij dan die blaasontsteking kreeg …

Hieronder vind je een oud krantenartikel over zijn dagelijkse voettocht. Het dateert uit 1976, hij was toen 53.