De eerste weken na de diagnose waren het meest ingewikkeld. Omdat ik nog niet aan iedereen wilde verraden dat er iets met mij aan de hand was, vertrouwde ik dit ‘geheim’ toe aan slechts een handjevol mensen, waaronder onze kinderen en enkele goede vrienden. Nog niet op mijn werk want, tja, je wil je leuke baan niet kwijt. En met de pillen zal het toch wel lukken om te blijven werken? Maar terwijl je hoofd dan op volle toeren aan je eigen ziekte en toekomst in de meest brede zin van het woord aan het denken is, moet je inhoudelijk goed-kloppende gesprekken voeren met anderen die in een verzuimsituatie zitten. Er wordt tenslotte – terecht overigens – een stukje professionaliteit van je verwacht.

Ondanks de pillen merkte ik dat mijn werk steeds moeilijker ging. Het typen en schrijven ging slechter en ik had toenemende last van concentratie- en overzichtsproblemen, welke nog eens verergerden als ik vermoeid raakte. En ik kon er niet omheen dat ik na een paar uur werken gewoon moe was. Vroeger was dat niet erg en had dat ook niet veel gevolgen, maar nu dus wel. Moeheid veroorzaakt direct toename van symptomen. Gelukkig hoefde ik dankzij de corona-maatregelen niet zo veel de weg op, hetgeen me heeft geholpen het nog een aantal maanden vol te houden.

Maar ik maakte wel wat hilarische situaties mee, hoor. Ik zal er eentje beschrijven. Toen er binnen de coronamaatregelen eventjes wat meer was toegestaan, ging ik op bezoek op een werkervaringsplek voor een kandidaat die ik begeleidde , welke was in een winkel. Na de inleidende kop koffie met kandidaat en manager en de start van een rondleiding door de winkel, liep ik al babbelende met de manager tegen een met jassen gevulde kapstok aan, om vervolgens bijna in een bak met knuffelbeesten te belanden. Een “ooh, sorry, wat zat er in de koffie?” en “ik moet nodig een bril aanschaffen” en een iets te overdreven lach van mij erachteraan, moest de situatie camoufleren.

Ik besef dat ik het nu echt moet gaan vertellen aan mijn werkgever. Man, wat zag ik daar tegenop! Ik heb een tijdelijk contract bij een erg fijne baas en vind mijn werk en collega’s erg leuk. Eigenlijk had ik hier wel 10 jaar willen blijven! Ik ben re-integratieadviseur – heb wat verstand van verzuimwetgeving – dus wist welke consequentie deze melding waarschijnlijk zou hebben.

In januari was ik zover. Of eigenlijk zou ik nooit zover geweest zijn als de toename van mijn klachten me er niet toe had genoodzaakt. Mijn werkgever reageerde echter enorm aardig en begripvol. Hij stuurde me na het gesprek bloemen met een ontzettend aardig kaartje. Wat een topgebaar! Na 2 weken werd ik bezocht door een eveneens erg vriendelijke bedrijfsarts. Ik werd volledig arbeidsongeschikt verklaard. Bam!

We bereidden een vervroegde WIA aanvraag voor en na een aantal weken volgde een alweer prettig gesprek met de verzekeringsarts van het UWV. Twee weken erna sprak ik de arbeidsdeskundige, wat ook een goed gesprek was. Niets dan lof over het UWV, hoor. Ik krijg een IVA. Niemand wil een ongeneeslijk, progressieve aandoening hebben, maar als het dan toch zo moet zijn, dan maar een IVA.

Tja, nu zit ik in de laatste week van mijn dienstverband. Het zal waarschijnlijk mijn laatste dienstverband ever zijn. Ik mijmer terug naar het moment 10 jaar terug, toen ik met trots mijn HBO-diploma HRM in ontvangst mocht nemen. Wat een mooie deuren zijn daarna geopend en wat een bijzondere dingen heb ik mogen doen.

Marianne, juni 2021